İlk süreçte tek tonda Mey'in, toplu çalımlarda  yeterli olmayacağının anlaşılması üzerine; Mey'in ana, orta ve cura olarak üç boyutta üretilmesi yoluna gidilmiştir. Ancak üç farklı boyda sorunu çözmemiş ve diğer çalgılarla akort birliği sağlanması için boğaz veya farklı boylarda kamışlar kullanılması denenmiştir. Ne var ki; kamış ve gövde arasındaki oransızlık ton problemleri doğurduğundan, bu yöntemin yeterli bir çözüm oluşturmadığı görülmüştür. 1990'lı yıllarda ortaya çıkan ihtiyaç sonucu; Mey yapımcısı Ayhan Kahraman tarafından, bir oktav içindeki her bir diatonik sese karşılık sekiz ayrı ebatta Mey üretilmiştir. Karar sesi olarak kabul edilen ses piyanoya göre ayarlanmaktadır.

Mey gövdeleri genellikle "erik" ağacından yapılır. Erik dışında "ceviz", "gürgen", "dut", "zerdali", "kayısı",  "akasya", "şimşir" ve "zeytin" gibi ağaçlar da kullanılmaktadır. Son yıllarda, Afrika kaynaklı "gül" ve "bobinka" gibi ağaçların da imalatta kullanıldığı görülmektedir.

Dikran Nişan

Cabbar Bozkurtlar ve el çıkrığı

Geçmişte Anadolu'da  yaşayan Mey çalıcıları,  kendi çalgılarını kendileri yapmaktaydı. Bazı ustalar çalgı yapımına yönelmiş iseler de, bunların çok azı yaşamlarını bu işle kazanmışlardır. Nefesli halk müziği çalgılarını yapan ustalar hakkında bilgi edinmeye çalıştığımızda, çok az isme ulaşabildik.

Bu ustaların içinde en eskisi ve en bilineni Diyarbakır'lı  Dikran Nişan'dır (Nişo Usta). Ermeni asıllı Nişo Usta, yaptığı çalgıları Anadolu'nun dört bir yanına ve hatta komşu ülkelere satmıştır. Zurna, kaval, dilli düdük, dilsiz düdük (çığırtma) ve mey imalatı yapmış  olduğu bilinmektedir. Günümüzde hayatta olmayan Nişo Usta'nın, 1992 yılında yaptığımız görüşme sırasında gözleri görmüyordu. Bir süredir çalgı yapmayı bırakmıştı. Kendisinin Diyarbakır, Eğil doğumlu olduğunu ve çalgı yapmayı "Maybalı Popo" ustadan  öğrendiğini söylemiştir. Bir süredir İstanbul da yaşıyordu. Artık çalgı yapmadığı gibi,  yaptığı çalgıların ölçülerini de hatırlamıyordu. Yaptığı çalgıların tek bir örneği bile elinde yoktu.

Eski yıllarda Anadolu da mey çalgısını yapan diğer ustaları araştırdığımızda, Erzurum'lu marangoz Hakkı Usta'nın (Kör Hakkı) ve Pasinler'de tornacı Tosun Usta'nın ismine ulaşabilmekteyiz. Bu ustaların her ikisi de marangozluğun yanısıra, mey ve zurna imalatı da yapmışlardır.

Bu çalgı yüzyıllardır yaşadığına göre, yapan ve çalan ustalarınında bulunması doğaldır. Eskiden mey gövdesi yapmayı meslek edinmiş kişi olarak sadece Nişo Ustayı bilmemize rağmen, günümüzde bu işi meslek edinmiş birçok insan bulabilmekteyiz. Günümüzde mey yapım teknikleri oldukça değişmiştir. Eski yapıcılar el çıkrığı kullanarak bu çalgıyı yapmakta iken, şimdilerde elektrikli torna ve özel matkaplar kullanılmaktadır.

Son zamanlara kadar el çıkrığı ile mey imalatı yapan Cabbar Bozkurtlar'ı burada anmak gerekir:

Cabbar usta, Artvin'de yaşadı. Mey yapımına 1940-1945 yıllarında başlamış. Mey çalmayı Cevri Altıntaş'tan, yapmayı ise kendi kendine öğrenmiş. On beş günde bir tane olmak üzere Mey yapıyordu. Cabbar Usta'nın standart ölçüleri yoktu, delikleri el yordamıyla deliyordu.

Günümüzde mey gövdeleri bu işi meslek edinmiş kişiler tarafından yapılmaktadır. Bunların çoğunluğu İstanbul'dadır. Bu ilde yapılan mey gövdeleri Anadolu'ya ya da yurtdışında yaşayan Türklere gönderilmektedir.